De bouw van onze 3 wagens met hondjes was zover gevorderd dat ze klaar waren om van dahlia's te worden voorzien. Dit jaar zou er niet geplakt worden, maar werden alle dahlia's geregen aan dunne ijzerdraden en zouden gedrapeerd worden over de wagen. Daarom was al het staal van de wagen zwart geschilderd, zodat het niet op zou vallen indien er een doorkijk zou zijn.
De beweging van de koppen en staarten, deels door hydrauliek en deels door mankracht, functioneerde prima. We hadden tot dusver nog niet met een hydraulisch systeem gewerkt dus het was spannend of alle bewegingen wel zouden doen zoals we het hadden bedacht. De tent was opgeruimd en de werktafel waar normaal de plakkers aan zaten was omgedoopt tot rijgtafel, stond op zijn plaats. De bloemen werden kontje aan kontje aan ijzerdraad van één meter lang geregen. Deze stukken werden op de wagen aan elkaar bevestigd zodat het uiteindelijk één streng was. Voor de koppen werden kortere strengen gebruikt. Zelfs de ogen en de neuzen werden gemaakt van opgerolde strengen dahlia's. Vanaf de bovenkant van de wagens tot bijna op de grond werd zo'n 7500 meter draad voorzien van 330.000 dahlia's.
Vooraf wisten we dat dit een megaklus zou worden en dat we op donderdagavond 19:00 uur (de officiële start van het plak-, lees rijgweekend) niet konden bepalen wanneer de wagen op zaterdagavond of zondagmorgen klaar zou zijn. In ieder geval konden we van start gaan omdat er 's middags 120 krat dahlia's van ons eigen land was geplukt. We hoefden dus niet te wachten op de levering uit Zundert, Beltrum, Winterswijk, Vollenhove enz. Door een grote groep werd er fanatiek geregen. Alle kinderen hadden een veiligheidsbril op omdat het ijzerdraadje toch venijnig omhoog kon steken tijdens het rijgen en ook vingers werden bij voorbaat afgeplakt met vingerpleisters. Het cateringteam zorgde voor koffie en koek en tijdens de werkzaamheden voor lekkere versnaperingen. Zo was het al snel 23:00 uur en tijd om te stoppen.
De volgend ochtend stonden we om 8:00 uur weer paraat en ging het verder. Zo tegen 12:00 uur waren er pannenkoeken die waren gebakken door Geert en zijn zus. Wat was dat smullen van die heerlijke pannenkoeken met spek en kaas. Na deze voedzame maaltijd had iedereen weer de nodige energie opgedaan om verder te gaan. Om 17:00 uur even naar huis en om 18:30 uur was iedereen weer aanwezig om verder te gaan. Ook de avond gingen we door tot 23:00 uur.
Zaterdagmorgen om 8:00 uur was bijna iedereen weer paraat. In de middagpauze konden we genieten van de soep die Mathilde en Harry voor ons hadden gemaakt en het broodjesbuffet dat door het cateringteam was verzorgd. Iedereen liet het zich goed smaken. Inmiddels was Bertram begonnen met het voorbakken van 42,5 kg patat voor het avondmaal. Om 17:00 uur werden de lekkere krokante frietjes met frikandel en/of kroketten verorberd waarna er weer verder werd gewerkt. Doordat er dit jaar geen bloementekort was en door de goede organisatie die iedereen aanstuurde waren we mooi op tijd klaar en omstreeks 23:00 uur konden we een biertje pakken en toosten op de mooie wagens.
Zondagmorgen om 7:00 uur werden de wagens uit de tent gereden en werd de tent ingericht voor het feestje na de corso. We waren op tijd op het juryterrein en wat ons betrof kon het corso beginnen. Even naar huis onder de pomp en daarna de nette kleding aan voor de begeleiders van de wagen en de drukkers werden voorzien van een zwart shirt zodat men niet zou opvallen mocht men door de dahlia 's heen kunnen kijken. Manon, Maartje en Harrie werden voorzien van de figuratiekleding en nog snel even de geluidstest. We hebben een prachtig corso gelopen en mochten veel applaus in ontvangst nemen. Na het corso volgde het feestje in de tent voor iedereen die had meegeholpen met de bouw en het rijgweekend. Tevreden werd om 20:00 uur het licht uitgedaan.
Maandagmorgen waren enkele “die hards” al om 7:00 uur bij zaal Pillen aanwezig. Om 8:00 uur was daar de prijsuitreiking. Precies om 8:00 uur nam Herman ter Haar het woord. Wij mochten de aanmoedigingsprijs in ontvangst nemen, een mooie beker. Dit omdat wij al diverse keren bijna een andere bouwlocatie hadden gevonden maar doordat er externe redenen waren waarop wij geen invloed hadden, ging dit diverse malen net mis. We bleven volhouden met het zoeken naar een nieuwe bouwlocatie. Deze volhardendheid werd door SBL beloond met de aanmoedigingsprijs. Hierna begon de bekendmaking van de plaatsen waarop de corsowagens waren geëindigd. We hoopten dat we in de top tien zouden belanden. Toen de zevende plaats werd genoemd keek ik mijn buurman aan en zei: “Ze zijn ons vergeten...” Met heel, heel veel vreugde hoorden we dat we waren geëindigd op de vijfde plaats. Een enorm gejuich steeg op en wat waren we blij. Hier en daar werden tranen weggepinkt handen werden geschut en het feest brak los. Nog een rondje met de wagens door Lichtenvoorde waarna ieder kermis vierde samen en/of op zijn eigen manier.
Woensdagavond werd de corsowagen van het juryterrein gehaald en werd er begonnen aan het demonteren van de wagen. Op vrijdag en zaterdag werd de tent gedemonteerd en opgeslagen in de container. Nu wacht ons de volgende megaklus. De verhuizing. Het terrein dienen we eind september schoon op te leveren waarbij ook alle tegels moeten zijn verwijderd. Met een strakke planning en een draaiboek als leidraad gaat ons dat met behulp van alle leden lukken. We gaan verhuizen naar een andere tijdelijke locatie totdat we ons kunnen aansluiten op de definitieve bouwlocatie waarop we een veldschuur gaan bouwen. Zover is het echter nog niet, maar door de grote hulp van voorzitter Herman ter Haar van de Stichting Bloemencoro Lichtenvoorde ziet het er naar uit dat we een tijdelijk onderkomen hebben gevonden!
Groeten,
Tonny
